وقتی تو نیستی، نه هست های ما چنان که بایدند، نه باید ها...

چقدر بده که آدم شوهرش کتابخور باشه ها! چون اگه آدم تنها بره نمایشگاه و موبایل آقای همسر عزیز شارژ نداشته باشه و خاموش باشه، تو می مونی حیرون که این کتابو بخرم یا نه؟ نکنه اونم داشته باشدش؟ نکنه کتابخونمون پر کتابای تکراری شه؟ کجا جاشون بدیم این همه رو؟ نکنه سر اینکه کتاب من تو کتابخونه بمونه یا کتاب اون، دعوامون بشه؟ نکنه کارمون به جدایی بکشه؟ اگه دو تا رو نگه داریم، اونوقت هر کی کتابخونه مونو ببینه چی می گه؟ نسلای آینده چیکار می کنن؟ ما رو نفرین نمی کنن که چرا سرمایه فرهنگی و ادبی گرانبهایی واسشون فراهم نیاوردیم؟ نمی گن چرا پولمونو واسه خریدن کتابای تکراری هدر دادیم و واسه زندگی اونا سرمایه گذاری نکردیم؟ اگه نفرینمون کردن و دوتایی با هم زمینگیر شدیم چی؟ کی میاد یه لیوان آب دستمون بده؟ اگه یکیمون سکته کرد و اون یکی زمینگیر بود و نتونست کمکش کنه، بعد دید عشق سالهای جوانیش داره جلو چشمش پرپر می شه چی؟ اگه اون دنیا ازمون بازخواست کردن که چرا دانشی متناسب با امکاناتی که بهتون دادیم کسب نکردید چی؟ اگه گفتن چرا پولتونو صرف خرید کتابای خوب نکردید که علمتون، عملتونو اصلاح کنه چی؟ اگه خدا بهمون ظنین بشه که ما جهت فرار از پرداختن زکات علممون، علم اندوزی نکردیم چی؟ واااااایییییی خدایا! چقدر دردسر! شوهر کتابخون هم هیچ به درد نمی خوره ها!

جات خالی بود عزیزم... توی هر قدمم... وقتی خسته شدم، کسی نبود که خودمو واسه ش لوس کنم. کسی نازمو نخرید. کسی کتابای خوبو بهم پیشنهاد نکرد. کسی بارهای سنگینمو ازم نگرفت که دستام مثل الان از بار دیروز تیر نکشه. کسی کنارم نبود تا حضورش باعث شه حس کنم خوشبختم. کسی نبود تا خیالم راحت باشه از حضور مهربون و نرمش. کسی نبود تا قربونش برم. کسی نبود. کسی که عمیقا دوسش دارم... می فهمی؟