همیشه منو از دام هایی که واسه تو هست ترسوندی. این که من یادم بره برات خودمو رو فرم نگه دارم، یادم بره برات بهترین باشم و هواتو داشته باشم، یادم بره جذاب و خواستنی و موفق باشم، به خودم نرسم، و بعد کسی دیگه برات فتنه کنه و دل تو بلرزه. گاهی حتی علنا اینا رو بهم گفتی. اما فکر می کنی برای من دامی وجود نداره. یادت می ره منم ممکنه هر آن، جذب کسی دیگه بشم که چیزی رو داره که تو از من دریغ کردی یا بهش توجه نمی کنی.

دوست داشتم اینو بدونی. دور  و بر هر کدوم ما پر از آدماییه که دام برامون پهن می کنن و فقط تقوای خود ما مهم نیست. تلاش طرف مقابل هم شرطه. خواستم بدونی که فتنه ها دور منم مثه تو زیاده. حتی بیشتر از تو، چون اونا در موضع طلبن و من در موضع استجابت. تلخ حرف می زنم. می دونم. من این روزا تلخم. واقعیت هم همیشه تلخه... نه این که فک کنی خبریه و من دلم لرزیده. نه. اما دوست داشتم اینو بدونی که اگه وا بدیم وا دادیم... که برای منم دام هست. حواست باشه. حواسم باشه. حواسمون باشه...

وقتی بی ذوق و شوقیتو نسبت به این وبلاگ می بینم، همه شور و شوقم از بین می ره. زمانی سعی می کردم بهترینی رو که می تونم بنویسم و اینجا بذارم. اما وقتی دیدم تو حتی از هنر قلمت برای قشنگ نوشتن واسه من مایه نمی ذاری، حس کردم برات اونقدر ارزش ندارم که یه روز یه چیزی رو برای من بنویسی... به خاطر من قشنگ بنویسی... اگه یه آدم عادی بودی حرفی نبود. اما شغل تو نویسندگیه... زندگیت با نوشتن می چرخه... منم دیگه ذوقی برای خوبتر نوشتن ندارم. با این بی ذوقی نشون دادنت همه چیزو از بین می بری. قبل از هر چیز هم منو...